โดยปกติทุกๆเย็น จะต้องเดินทางกลับบ้านด้วยรถเมล์ สาย 141 เพื่อเดินทางกลับบ้าน โดยจะรอขึ้นรถจากหน้ากรมศุลกากร และเมื่อวันที่ 8 มิถุนายน ที่ผ่านมาก็ยื่นรอขึ้นรถตามปกติเหมือนทุกเย็น ซึ่งถ้าคนที่ขึ้นรถจากป้ายเดียวกันนี้ทุกๆเย็น จะพบว่ารถเมล์สายนี้คนแน่นทุกคันที่มาถึงป้าย เพราะเป็นป้ายสุดท้ายก่อนจะขึ้นทางด่วน ดังนั้นบางครั้งเราจะได้ยื่นรอรถเมล์จนผ่านไป ประมาณสามคัน และคันที่สี่ เราก็จะได้ขึ้น แต่ก็แน่นอยู่ดี วันนั้นรอรถจนถึงคันที่สาม คิดว่าคงต้องได้ขึ้น ถึงจะเบียดหน่อยก็ต้องไปให้ได้ละ เมื่อรถเมล์มาถึงกระเป๋ารุเมล์ที่อยู่ตรงประตูทางด้านหน้าก็โผ่หน้าออกมา และพูดว่า "มันแน่นแล้วอย่าไปเลย" ทั้งที่ยังพอจัขึ้นได้สัก 5-10 คน แต่คนที่รอมานานก็ไม่มีใครฟังกระโดดขึ้นไปบนรถอย่างรวดเร็ว กระเป๋ารถเมล์ ทำหน้าไม่พอใจเพราะว่าตัวเองต้องโดนเบียดเสียดอยู่ทางด้านหน้า แล้วไหนยังจะต้องเดินเบียดผู้โดยสารไปเก็บเงินอีก ไม่นานมากนักรถคันที่สี่ก็ตามมา เรายื่นมอกก่อนเลยว่าไปได้ไหม คำนวนเอาจากคนที่ยื่นรออยู่กับที่ว่างของรถเมล์ เราคิดว่าคงต้องรออีกคันแน่เลย เลยบ่อยให้คนอื่นวิ่งขึ้นรถไป แล้วอยู่ดีๆกระเป๋าก็ลงมาจากประตูหลัง แล้วขอร้องให้ผู้โดยสารที่อยู่ในรถช่วยกันขยับเข้าไปด้านในอีกหน่อย เพื่อจะได้พอมีที่ว่างให้คนที่ยังไม่ได้ขึ้น ขึ้นไปได้อีก ทุกคนก็เริ่มขยับ เราเห็นที่ว่างตรงประตูนิดหน่อยพอที่จะยื่นเกาะไปได้ เราเลยขึ้นไปยื่น พอคนขึ้นหมด กระเป๋ารถเมล์ก็ขึ้นมาที่ประตูหลังแล้วประตูก็ปิด รถก็ขับไป ในขณะที่อยู่บนรถรู้สึกประทับใจแบบ บอกไม่ถูกเพราะคันก่อนหน้าทำให้คนที่พบเจอรู้สึกแย่ไปแล้ว กับคำพูดและสีหน้าท่าทาง เราอยู่ใกล้กระเป๋าคนนั้นมากที่สุดเพราะยื่นอยู่ติดประตูเหมือนกัน เลยมองป้ายชื่อที่ติดไว้ ตรงหน้าอก และกระเป๋ารถเมล์คนแรกของรถเมล์สาย 141 ที่ทำให้เราประทับใจ ก็คือ " วุฒิศักดิ์ ดีสูงเนิน " ฝากถึงหัวหน้าและผู้ดุแล อย่าลืมนำสิ่งดีๆ ไปบอกต่อให้พนักงานฟังด้วยนะค่ะ ขอบคุณสำหรับการทำงานที่ตั้งใจ และบริการด้วยใจ ขอบคุณจริงๆค่ะ ทำต่อไปนะค่ะ เมืองไทยและโลกใบนี้ยังต้องการคนอย่างคุณ ขอขอบคุณทุกท่านที่ตั้งใจอ่านความคิดเห็นนี้