เนื่องจากประมาณวันพุธที่ 25 สิงหาคม 2564 เวลาประมาณ 08.30 น. ผมได้โดยสารรถประจำทางสาย 166 จากป้ายอนุเสาวรีย์ชัยสมรภูมิไปลงป้ายรถเมลล์เซ็นทรัลแจ้งวัฒนะ แต่ช่วงนี้เป็นช่วงการระบาดของโควิด ทำให้มีผู้โดยสารค่อนข้างน้อยมาก จึงเลือกนั่งเบาะคู่ (ให้นั่งคนเดียว) ผมได้วางกระเป๋าโน๊ตบุ๊คไว้ที่เบาะข้างๆ เมื่อถึงป้ายรถเมลล์ผมได้รีบลงรถโดยไม่ได้หยิบกระเป๋าโน๊ตบุ๊คลงมาด้วย เมื่อข้ามถนนแล้วจึงนึกขึ้นได้ และ พยายามนั่งรถตามไป แต่ตามไม่ทัน เพราะกว่าจะรู้ตัวว่าลืมกระเป๋าโน๊ตบุ๊ค ก็ใช้เวลาค่อนข้างนาน ระหว่างนั้น ผมก็พยายามติดตามและสอบถามกับรถเมลล์สาย 166 หลายๆ คัน จึงมาถึงรถคันหนึ่ง ที่เพิ่งออกจาก ท่ารถ เมืองทองธานี ได้สอบถามกับพนักงานเก็บค่าโดยสาร ผู้ชาย (ไม่ทราบทะเบียนรถและเลขข้างรถ) พนักงานท่านนั้นได้เปิดกลุ่มไลน์ และสอบถามสมาชิกในกลุ่ม และได้ให้คำตอบว่า ให้เข้าไปรับของคืนที่ ท่ารถ เมืองทองธานีได้เลย ทั้งแนะนำว่าให้ขึ้นรถอย่างไร เมื่อไปถึงก็ได้พบกับพนักงานหลายๆท่าน ต่างให้ความช่วยเหลือ และ สอบถาม เป็นห่วงเป็นใย และแนะนำให้ติดต่อกับ นายท่า ซึ่งนายท่าได้แจ้งว่า พนักงานเก็บค่าโดยสารชื่่อ คุณมะลิ สังข์ขัน เป็นผู้เก็บไว้ให้ จากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทำให้ผมทราบซึ้งใจเป็นอย่างมาก เพราะภายในโน๊ตบุ๊คมีเอกสารการทำงานที่สำคัญมาก จึงขอชื่นชม การทำงานกันอย่างเป็นทีมภายในองค์กร สาย 166 ขอชื่นชม คุณมะลิ สังข์ขัน และ ขอขอบคุณพนักงานทุกๆท่านที่ให้ความช่วยเหลือในครั้งนี้ครับ