เมื่อเวลาประมาณ 13.41 วันที่ 7 เมษายน 2567 ดิฉันขึ้นรถเมล์สาย28เลขรถ4-38(48)สีน้ำเงิน จากป้ายปิ่นเกล้าป้ายแรกลงป้ายม.สวนสุนันทา ดิฉันขึ้นจากประตูหน้าเพราะเปิดรับผู้โดยสารแค่ประตูเดียว พอเราขึ้นเสร็จเห็นที่นั่งด้านหลังว่าง ก็จะเดินไปนั่งด้านหลัง คนขับออกรถแรงมากและเบรกแรงมาก จนเราไม่ทันตั้งตัวทั้งที่เราก็จับเสากลางรถเพื่อที่จะเดินไปนั่งด้านหลัง จนทำให้เราล้มแผลถลอกเลือดออกบริเวณหัวเข่าข้างขวา หัวเข่าข้างซ้ายฟกซ้ำ และไท่ได้รับความช่วยเหลือจากกระเป๋ารถเมล์เลย ทั้งที่เขาเห็นว่าเราล้มและในขณะนั้นคนขับก็ยังขับรถเร็วออกตัวกระชากมาก และพอดิฉันไปนั่งกระเป๋าก็มาเก็บค่าตั๋วตามปกติ ไม่ทีการถามหรือขอโทษแต่อย่างใด ทั้งคนขับรถและกระเป๋านิ่งเฉยมองเหมือนไม่ทีอะไรเกิดขึ้น ทั้งๆที่เราล้มจนเลือดออก(คิดดูต้องแรงขนาดไหน) เราไม่โอเคกับการบริการทั้งกระเป๋าคนขับรถคันนี้มาก เราเดือนร้อนมากทั้งเจ็บทั้งเป็นแผล เลือดออกตอนนั้นไม่ทีผ้าหรือทิชชู่ซับเลือดเลย กระเป๋าก็ไม่ถามไม่ขอโทษนิสัยแย่มากๆแค่เก็บเงินอย่างเดียว จริงๆคิดว่าไม่จำเป็นต้องให้เราบอกหรอกว่าเรามีเลือดออก คุณควรที่จะเข้ามาขอโทษมาเทคแคร์ผู้โดยสารให้มากกว่านี้ ไม่ใช่แค่ว่าอยากจะได้เงินอย่างเดียว แต่ขับรถแบบแย่มากบริการแบบแย่ก็ไม่ดีนะคะ ควรที่จะแก้ไข แต่ในเคสของเราเราไม่ยอมเลยต้องออกมาร้องเรียนผ่านช่องทางนี้ เพราะเรามีแผล เราเจ็บ เรามีรอยฟกซ้ำจากการขับรถแย่ๆของรถคันนี้ ปล.เรามีรูปรอยแผลรอยฟกซ้ำแต่แนบตรงไหนได้บ้างคะ คือมันเสียความรู้สึกที่อยู่ดีๆต้องมาเจ็บตัวกับการขับรถแย่ๆ กับการไม่เทคแคร์และขอโทษลูกค้า ไม่ใช่ว่าคุณไม่เห็นนะคะคนขับรถกับกระเป๋าอ่ะ คุณเห็นแต่คุณก็ยังยืนเฉย ยืนมองเราล้มเฉยๆทั้งที่คนที่ถามว่าเป็นไรไหมมีแค่ป้าผู้โดยสารเหมือนกัน **ควรออกมารับผิดชอบกับเคสนี้หน่อยค่ะ** อย่าต้องให้เราค้องเรียนทางอื่นให้เป็นข่าวแย่ๆนะคะ จะรอการติดต่อกลับจากคนขับรถและกระเป๋าค่ะ