ขึ้น ปอ. 524 เพื่อเดินทางไปร่วมงานเลี้ยงรุ่นของ OSK 90 ที่ถนนข้าวสาร ผมนั่งในรถ ปอ. สังเกตว่าบรรยากาศช่างเหมือนนั่งรถเมล์อยู่เมืองนอกเลย เพราะว่ามีชาวต่างชาติเต็มรถ เสียงคุยกันจ้อกแจ้กทั้งภาษาอังกฤษ จีน เยอรมัน ฝรั่งเศส ฯลฯ จ้อกแจ้กจอแจกันทั้งรถ กระปี๋สาวใหญ่ อายุ 61 ยังดูคล่องแคล่ว รูปร่างผอม ผมซอยสั้นสีดอกเลา ใส่แว่นสายตา พอถึงป้ายที่มีต่างชาติยืนรอรถเมล์อยู่ พอรถจอด เธอจะกระโดดลงไปถามว่า "ข้าวสารโร้ด ข้าวสารโร้ด โอเค้ โอเค้" ชาวต่างชาติก็จะทยอยขึ้นรถ ถึงตอนเธอเดินเก็บเงิน "วันเพอเซิ่น โฟทีนบาท ทีเพอเซิ่น โฟตี้ทู" "แต๊งกิ้ว" พอรถแน่น เธอก็จะบอกว่า "อินเดอะคาพลีส" พร้อมโบกมือหยอยๆ ให้ผู้โดยสารเขยิบชิดใน พอต้องเบียดคนเพื่อไปเก็บเงิน เธอก็จะบอกว่า "เอ๊กคิ้วมีพลีส" พอมีที่นั่งว่าง เธอก็จะบอกว่า "ซิตดาว ซิตดาว" พอใกล้ข้าวสาร ต่างชาติบางคนนึกว่าถึงแล้ว จะลงรถ เธอก็บอกว่า "ข้าวสาร ทู สเตชั่น" "ซอยวันด้วย สามเสนซอยวัน จอดป้ายด้วย" พอถึงป้ายถนนข้าวสาร เธอก็จะตะโกนว่า "ข้าวสารโร้ด ดิสสเตชั่น แต๊งกิ้ว แต๊งกิ้ว" กับผู้โดยสารไทย เธอก็พูดจาไพเราะ มีคะมีขาทุกคำ มีชาวไต้หวันกลุ่มหนึ่งจะขึ้นรถ พอเห็นเธอก็ยกมือไหว้ สวัสดี เธอก็รับไหว้ และยิ้มแย้มทักทายเหมือนสนิทสนม คงโดยสารคันนี้หลายครั้ง ผู้โดยสารบางคนจะยื่นบัตรประชาชนเพื่อยืนยัน เธอก็จะบอกว่า "ส.ว. หรือเปล่า" ผู้โดยสารพยักหน้า จะยื่นบัตร ป้ารีบบอก "ไม่ต้องยื่นหรอกค่ะ ป้าดูหน้าก็รู้ กับกระเป๋าคนอื่นป้าไม่รู้นะ แต่กับป้า ป้าคิดครึ่งราคาให้อยู่แล้ว รู้ว่า ส.ว. ด้วยกัน ป้า ๖๑ แล้วค่ะ" ใครจะรู้บ้างว่า นี่แหละ เสน่ห์เล็กๆที่ยิ่งใหญ่ของเมืองไทย รอยยิ้มและการต้อนรับที่อบอุ่นด้วยการพูดภาษาสากลที่คนต่างชาติเข้าใจ พูดโดยไม่ต้องเคอะเขิน ไม่ต้องเหนียมอาย ไม่ต้องกลัวว่าจะพูดถูกหรือผิด grammar ป้าบริการห้าดาวแบบนี้ที่หน่วยงานรัฐไม่ค่อยเห็นความสำคัญ ใครขึ้นสายนี้ ยิ้มให้กำลังใจป้าคนนี้ด้วยนะครับ หรือหากใครอ่านแล้วอมยิ้ม ฝากช่วย Share ไปให้ถึงหน่วยงานที่รับผิดชอบเรื่องนี้ด้วย ก็จะดีใจแทนป้ามากครับ ส่วนผม นั่งอมยิ้ม และจินตนาการถึงอนาคตป้าไปตลอดทาง เสียดาย ไม่ได้ถามว่าป้าชื่ออะไร #ใครอมยิ้มแล้วช่วยกันshareให้ถึงหน่วยงานของป้าเลยนะครับ