วันที่ 19 เมษา เวลาประมาณบ่ายโมง ผมขึ้นสาย 7 จากหน้าหัวลำโพง พอรถมาถึงหน้า ร.พ.กลาง ก็มีผู้โดยสารขึ้นมาคุ่นึง เป็นลุงคนนึงอายุราว ๆ 60 กะน้องผู้หญิงคนนึงอายุราว ๆ 15-16 ประมาณว่าเด็กมัธยม น้องเขาจะไปคล้าย ๆ เป็น ร.ร.สอนขับรถหรือ ร.ร.อุตสาหกรรมอะไรสักอย่างนี่แหละ ซึ่งตัวเขาก็บอกสถานที่หรือชื่อ ร.ร.ชัด ๆ ไม่ได้เหมือนกัน แต่บอกได้คร่าว ๆ ว่าแถว ๆ วัดบุญฯ ซึ่งอยู่บางแค แล้วไม่ได้ติดถนนใหญ่ด้วย กระเป๋ารถเมล์ซึ่งเป็นคุณป้าอายุราว ๆ 50 ต้น ๆ ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าอยู่ตรงไหน เพราะว่ามันไม่ใช่ ร.ร.ชื่อดังอะไรแบบที่เอ่ยชื่อมาแล้วใคร ๆ จะรู้จัก ส่วนลุงคนนี้แกไม่ได้เป็นอะไรกับน้องคนนี้เลย แต่คงทำนองว่าเจอกันที่ป้ายรถเมล์ แล้วพอรู้ว่าน้องเขาจะไปที่นี่โดยไม่รู้เหมือนกันว่าอยู่ตรงไหน ก็เลยเป็นห่วง แล้วพอดีจะขึ้นสายเดียวกันก็เลยตามกันขึ้นมา ป้ากระเป๋าก็บอกให้น้องเขาไปนั่งตรงหน้า ๆ ใกล้คนขับ ถามคนขับดู ซึ่งคนขับเองก็ไม่รู้เหมือนกัน ป้าแกบอกว่าให้ลงที่ป้ายวัดบุญฯ แล้วให้เรียกแท็กซี่หรือมอเตอร์ไซด์ไปส่ง ลุงแกก็บอกว่า กลัวเดี๋ยวน้องเขาจะเป็นอันตราย เพราะเป็นเด็กผู้หญิงมาคนเดียวแล้วก็ไม่รู้จักทางด้วย พอดีมีผู้หญิง 2 คนนั่งอยู่แถวหลัง คนนึงพอดีบ้านอยู่แถวนั้น เขาถามว่าน้องเขาจะไปไหน พอรู้คร่าว ๆ เขาก็รู้ว่าเลยอยู่ที่ไหน เขาก็บอกว่า ให้น้องเขาไปกับเขาก็ได้ ลุงแกก็หมดห่วง ซึ่งก็โอเคเลยครับ เรื่องจบลงด้วยดี ก็นำมาเล่าสู่กันฟังครับ น้ำใจในสังคมไทยยังไม่เหือดหายแม้นว่าสภาพอากาศตัวเมืองหลวงจะร้อนขึ้นเรื่อย ๆ ก็ตาม ขอบคุณป้ากระเป๋าที่ถึงแม้ว่าจะไม่รู้ทาง แต่ก็เป็นธุระถามไถ่ให้จนได้ความ ทั้ง ๆ ที่สภาพตัวแกก็ไม่ใช่ว่าจะเดินเหินได้สะดวกนะครับ ขอบคุณลุงที่เป็นห่วงน้องเขาเหมือนลูกหลาน ขอบคุณคุณผู้หญิง 2 คนนั่นที่เห็นเหตุการณ์แล้วก็ไม่เพิกเฉย อ๋อ เกือบลืม รถเมล์สาย 7 ครีมแดง หมายเลขข้างรถ 6-50246 เลขทะเบียน 12-0404 ครับ